126 – معنی حکمت صد و بیست شش – پند ۱۲۶ – تفسیر و راز زندگی .

• تفسیر حکمت 126 نهج البلاغه

126 – معنی حکمت صد و بیست شش – پند ۱۲۶ – تفسیر و راز زندگی

126 – معنی حکمت صد و بیست شش – پند ۱۲۶ – تفسیر و راز زندگی – نهج البلاغه

حکمت 125 نهج البلاغه .

حضرت امیرالمؤمنین [ ع ] فرمود :

از بخيل در عجبم كه به فقرى مى شتابد كه از آن مى گريخته ، و ثروتى را از دست مى دهد كه آن را مى جسته ، در دنيا همچون تهيدستان زندگى مى كند ، و در آخرت همچون ثروتمندان به حسابش مى رسند .

و از متكبر شگفت زده ام كه ديروز نطفه ، و فردا مردار است .

و از آن كه در خدا شك دارد در عجبم در حالى كه آفريده هاى خدا را مى بيند .

و عجب دارم از كسى كه مرگ را فراموش نموده و حال اينكه مردگان را با چشم مى بيند .

و از آن كه زنده شدن در آن جهان را قبول ندارد در شگفتم و حال اين كه ساخته شدنش را در اين جهان مى بيند .

و در تعجبم از كسى كه سراى فانى را آباد مى كند ، و خانه باقى را وا مى گذارد .

_{( ترجمه استاد حسین انصاریان )}

وَ قَالَ (علیه السلام): عَجِبْتُ لِلْبَخِيلِ يَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِي مِنْهُ هَرَبَ وَ يَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِي إِيَّاهُ طَلَبَ، فَيَعِيشُ فِي الدُّنْيَا عَيْشَ الْفُقَرَاءِ وَ يُحَاسَبُ فِي الْآخِرَةِ حِسَابَ الْأَغْنِيَاءِ؛ وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَكَبِّرِ الَّذِي كَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً وَ يَكُونُ غَداً جِيفَةً؛ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَكَّ فِي اللَّهِ وَ هُوَ يَرَى خَلْقَ اللَّهِ؛ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِيَ الْمَوْتَ وَ هُوَ يَرَى [مَنْ يَمُوتُ] الْمَوْتَى؛ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْكَرَ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى وَ هُوَ يَرَى النَّشْأَةَ الْأُولَى؛ وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِكٍ دَارَ الْبَقَاءِ.

تفسیر حکمت 126 نهج البلاغه – هیلند

تفسیر حکمت 126 نهج البلاغه – هیلند .

در این حکمت ، حضرت علی (ع) از شش گروه انسان تعجب می کند . این شش گروه عبارتند از :

بخیل : بخل ، صفتی زشت و مذموم است که باعث می شود انسان از انفاق و کمک به دیگران خودداری کند .

به این نکته اشاره می کنند که بخل ، انسان را به فقر می کشاند .

بخل باعث می شود انسان از استفاده از نعمت های الهی دریغ کند و در نتیجه ، زندگی فقیرانه ای داشته باشد .

علاوه بر این ، در روز قیامت ، بخلکاران مانند ثروتمندان محاکمه خواهند شد ، در حالی که در دنیا ، مانند فقیران زندگی می کردند .

متکبر : تکبر ، صفتی زشت و ناپسند است که باعث می شود انسان خود را برتر از دیگران بداند .

حضرت علی (ع) در این بخش از حکمت ، به این نکته اشاره می کند که تکبر ، انسان را از یادآوری مرگ باز می دارد .

متکبران ، گول برتری لحظه ای خود را میخورند به همین دلیل ، به فکر مرگ نیستند .

در حالی که مرگ ، حق مسلم همه انسان ها است و هیچ کس از آن در امان نیست .

شکاک : شک ، صفتی مذموم است که باعث می شود انسان از حقیقت دور شود .

شک در وجود خداوند ، باطل است

شک در وجود خداوند ، باطل است .

انسان با مشاهده آفرینش خداوند ، می تواند به وجود او پی ببرد .

بنابراین ، شک در وجود خداوند ، بی اساس و ناپسند است .

فراموشکار : فراموشی ، یکی از ضعف های انسان است . فراموشی مرگ ، یکی از اشتباهات انسان است .

انسان با دیدن مرگ دیگران ، باید بداند مرگ برای همه اتفاق خواهد افتاد و با اعمال نیک خود آخرت را برای خود بهتر سازد .

منکر آخرت : انکار آخرت ، یکی از گناهان بزرگ است .

انکار آخرت ، باطل است . انسان با مشاهده آفرینش خداوند ، می تواند به وجود آخرت پی ببرد .

بنابراین ، انکار آخرت ، بی اساس و ناپسند است .

آباد کننده دنیا و فراموش کننده آخرت : این گروه از انسان ها ، تمام توجه خود را به دنیا معطوف می کنند و آخرت را فراموش می کنند .

آباد کردن دنیا بدون توجه به آخرت ، بی فایده است .

انسان باید در دنیا برای آخرت خود کار کند و دنیا را به عنوان ابزاری برای رسیدن به سعادت آخرت ببیند .

در مجموع ، حضرت علی ( ع ) در این حکمت ، به انسان ها توصیه می کنند که از رذایل اخلاقی دوری کنند و به فضائل اخلاقی روی آورند .